Adil İzci

Biliyorum, Adalar’ın belki de en kötü geleneği (!) bu bahar da, daha doğrusu bu baharın ilk günlerinde de mutlaka yinelenecek

Belirtmem gerekir miydi bilmem: Adalar, nice yazınsal yapıtın, ezginin, filmin... konusu ya da esin kaynağıdır. Bu türlerin hangisinde olursa olsun, bir dinginlik, bir güzellik, bir mutluluk beldesi bağlamında ele alınır.

Tahsin Nâhid… Kaynaklara göre gömütü Büyükada’da olan bu Fecr-i Âti ozan ve yazarını bugün bilen anan birileri var mıdır? Pek sanmam. Belki belki kimi üniversitelerin Türk Edebiyatı bölümlerinde, kısaca, o da sadece bir ad olarak…

Adada baharın ilk habercisinin mimozalar olduğunu biliyordum; hayır, bir deneyimim olduğundan değil, bugüne kadar öyle duyduğumdan. Ben de adadaki bu birinci baharımda orada burada gezinirken bir göreceğim ki...

Dostum, insan sarrafıdır. Hangisi mi? Bazen herkesten eski dediğim, bazen noktalı virgül uzmanı dediğim... Adada henüz ilk haftalarımdı. Bir gün, ‘Bu, bizim İdris’ diyerek sokakları süpüren birini tanıttı. Baktım, terden yüzü gözü bulanık tıknazca bir adam... Kısaca sohbet ettik ayaküstü, kolay gelsin falan dedik. Böylece İdris de ada halkından tanıdıklarım arasına katıldı. Yesari...

Ne kadar oldu adalardan birine gitmeyeli? Aylar mı desem? Evet, aylar oldu. Sözgelimi koca yaz boyunca bir kez bile ayak basmadım. Buralarda değildim ki...