Bercuhi Berberyan

Bu ayki yerimi aşağıda detaylıca göreceğiniz kampanyaya dikkatleri çekmek amacıyla kullanmaya karar verdim.

...Ağaçlara kıyıyorlar demiştim. Çünkü günümüz insanının anlayışına göre, ne yazık ki uygarlaşmanın yolu betonlaşmaktan geçiyor...

Mart ayında Dünya Kadınlar Günü kutlandı, biliyorsunuz. O yüzden es geçmeyelim dedim. Ey dünyanın tüm kadınları! Aslında pek anlamsız bulduğum; Dünya Kadınlar Günü’nüz kutlu olsun!

Dediler ki o geçirdiğimiz feci lodos fırtınası için; Hiç böylesini görmemiştik. Çok zarar gördü adalar, her yeri su bastı, kaldırım taşları yerlerinden çıkıp savruldu. Sosyal paylaşım sitelerinde, fırtına görüntülerinden geçilmiyordu. Ne görüntülerdi ama... 

Orta yaşa gelip de onca yıllık çalışmanın karşılığını alarak, rahat rahat yaşamak, gönlünce gezip tozmak, hobilerinin peşinden keyfince koşmak yerine, günlük geçimi için hâlâ çalışmak zorunda olan birçok insanın en çok özendiği şeylerden biri de ...

Heyecanla yolunu gözlerdik. Mahalle esnafından sayılırdı. Herkesi tanır, herkes tarafından sevilirdi. Genelde ‘amca’ olurdu... Postacı Amca. En önemli iletişim aracımız olan mektupları o götürür getirirdi. Yolu gözlenirdi. Hele ‘bayram seyran’ durumu varsa... Ya da aşk meşk işi... Nasıl da yüreğimizi hoplatırdı; sokak kapısının önünden salıverdiği “Poostaaa!!” diye bağıran sesi...

Nasıl da acımasızca telef ettiler Yırca’daki o canım zeytin ağaçlarını değil mi? Hem de nasıl ‘astığı astık, kestiği kestik’ bir zorbalıkla. Akşam saatlerinde, baskın yapar gibi iki otobüs dolusu özel güvenlik nezaretinde, o uzay canavarı gibi iş makineleriyle, bir giriştiler ki katliama, durdurabilene aşk olsun...

Yıllarca çalışıp didindim, maaşımdan şakır şakır kesilen vergileri, primleri ödedim. Emekliliğimde yapacaklarımın hayalini kurdum. Ve nihayet hepsi gerçekleşti. Oh, emeklilik tazminatımla, sevdiğim Burgaz’ımda küçük bir ev aldım, yavaş yavaş, zevkli zevkli dayadım döşedim. Güzel bir bahçem var, çiçekler sebzeler dikiyor, gönlümce ekip biçiyorum. Maaşım bana bol bol yetiyor. Seyahat etmediğim zamanlarda, keyfim için kitap yazıyorum, resim yapıyorum.

‘Sosyal medya+teşhircilik’, ‘Sosyalleşme manisi’, ‘paylaşım çılgınlığı’ gibi birkaç başlığım daha vardı bu yazıya. Ben rastgele birini seçtim ama siz hangisini yakıştırırsanız onu tercih edebilirsiniz. Bu konuya sık sık eleştirel bir yaklaşım sergilediğimden, beni sosyal medya karşıtı sanıyorlarmış. Sosyal medya dediğim; en popülerleri, Facebook ve Twitter olan adlarını bellemeye yetişemediğim biiir dolu sosyal paylaşım sitesi. Hiç de karşı değilim ama endişeliyim. Zaman içinde, iyice sindirilirse düzelir herhalde de şimdiki hal gerçekten endişe verici. Resmen her şeyin önüne geçti. Tüm dünyayı, bir cep telefonuyla avucumuzda tutmaya başladığımızda hepten şaşırdık. Abarttıkça abartıyoruz. Büyük şehir insanları olarak, tam ‘buldumcuk’ durumundayız yani.

Bu konuyu geçenlerde Agos Gazetesi’nde de dolamıştım dilime, epeyce de verip veriştirmiştim ama kesmedi. Çünkü malumunuz orada yerim daha kısıtlı, pek detaya giremiyorum. Bari dedim az daha ferahça bir de adalı dostlarla paylaşayım bunu. Yaz sonu dertleşmesi sayın, az biraz da empati.