Hasan Çetin

Güncel sorun kayıt dışı ve günübirlikçilerden aldıkları yüksek ücretler herkesin dilinde olan “Korsan akülü taksicilik”. Kullanıcıları üzerinde denetimler yoğunlaştırılabilir, trafikten men, ağır para cezası gibi önlemler alınabilir. Buna karşılık yeni düzenleme temelde bu taksiciliği ve başka keşmekeşi önlemeye çalışırken, toptancı yasaklamalarla günlük yaşamı kolaylaştıran hizmetlerin görülmesini de engelliyor.

Toplumsal alt üst oluşlar, dünyanın her yerinde ve her anında, İşgal İstanbul’u ya da Büyük Ekim Devrimi örneklerinde görülen sıcak çatışmalar olmadan da yaşanmakta. Bu kırılmaların günlük yaşamımızın olağan akışında oluşturacağı altüst oluşlara karşı “Bu gidiş hayra alamet değil”, “Allah sonumuzu hayr’etsin” diye endişeleniyoruz,  birbirimizi uyarıyoruz, değişimi en az acıyla atlatmaya hazırlanıyoruz.

Batı’nın Vietnam’dan bu yana aynı yöntemleri kullanarak “insanlık trajedisi” ile biten aynı sonucu veren işgalleri, “Bilerek, kaos çıkarmak için” savlarını güçlendiriyor, ABD düşmanlığını körüklüyor, “onlar”a güvensizliği arttırıyor, “biz”i sıkılı yumruğa dönüştürüyor.

“Denizcilik ve Kabotaj Bayramı” bir zamanlar hemen her sahil kentinde şenliklerle kutlanırdı. Seyirciler “yağlı direkten bayrak kapma” ya da “ördek yakalama” ya çalışan yarışmacılara takılır, kürek ve yüzme yarışlarındaki arkadaşlarını bağırış çağırış destekler, bayram “resmi” olmaktan çok bir şenlik havasında geçerdi.

Ama “Sedat Peker’di, devletti” o kadar konuşuldu ki, yazıyı denizde tutabilmiş olsam da rotasında tutamadım; boylamı hesaplayamayınca gemi rotadan saptı, Karayipler’deki Mağrib’deki korsanlara uzandı. Rotadan sapmak da yaşamanın bir gerçeği.

Yıllardır dönüyor, dolaşıyor milli bayram günleri gibi her senenin 24 Nisan’ında gündeme geliyor: Soykırım mıydı, büyük acı mı? Ermeniler mi haklıydı Türkler (Müslümanlar) mı?

Adalar’da önünden geçerken resimlerini çektiğimiz, restore edilmiş, bazen eski, belki de yıkık dökük olanlarıyla bile birbirinden güzel köşklerine, o köşklerin bir zamanların etkili ve yetkili sahiplerine, ailelerine, mimarisine ilişkin yazılıp çizilenler, aynı zamanda Osmanlı’nın son yüzyılındaki yaşamından da birer kesittir.

Kese böcekleri, çam ağaçlarının yapraklarını yiyerek ağaçların ozmoz yapmasını, beslenmesini engelliyormuş. Zayıflayan ağaçlar başka zararlıların saldırısına karşı korunmasız kaldığı için kuruyormuş.

İnsan aşı olup olmayacağına ilişkin kararını, tam aşılanacağı zamanda değil, daha önce yaşadığı süreçte, yöneticilere ve bilime olan inançlarıyla şekillenen güven duygusunun etkisiyle daha önceden vermiş oluyor.

O kadar konuşuluyordu ki merakımız ağır bastı izledik. İzledikten sonra, belki on yıldan uzun bir zaman önce Fıstık Ahmet’te “şarap parmesanla içilmeli” diye masamıza katılan gencin Berkun Oya olduğunu resmini görünce hatırladım. Dizinin etkileyiciliği kadar, belki de o parmesanın hatırına olmalı, sanıyorum hayatımda ilk kez bir film (dizi) üzerine yazıyorum.