Her kötülükten sonra iyilik doğar derdi annem. Şu Covid-19 canisi virüsten ne iyilik doğar ki diyebiliriz: ömür aldı, ömür çürüttü, hayatımı ıskaladı, ekonomi çöktü, ümitsizliğe kapıldık. Yaşadığımız zor ve kötü günlere rağmen biraz da iyimse düşündüğümüzde, pandemi günlerinin bize hayatı yaşanır hale getirmemiz için gerekli olan şeyleri hatırlattığını görüyoruz.
Yaşarken şükretmeyi öğrendik. Her anın bizim için önemli olduğunu, insanlara sevgi ile yaklaşmayı, elimizi uzatamazken bile ruhumuzla sarılmayı veya sesimizle yakınlaşmayı öğrendik. Vicdan muhasebesi yaptık, hayatımızı gözden geçirdik. İnsan olmanın kendimize, ailemize, sevdiklerimize ve dünya için ne kadar önemli olduğunun farkına vardık.
Şükrederken Allaha daha da yakınlaştık. Dünyevi değerler, maddiyat, önemini yitirdi. Bazıları için kaçınılmaz olmaktan kurtuldu. Dua ile mi bu illetten kurtulacağız diyenlere şaşarım. Ne için dua ettik ve ediyoruz? Hemen celallenmenin faydası yok, Allah derken, görünür bir cisim arayan insanların çoğu, hak vaki olunca “Allahım” dedi. Biz Allahtan insanlara bilimsel bir ışık vermesi, zihinlerini aydınlatması için dua ettik, ediyoruz. İnsan eli ile zulüm yaşanırken, akıl gücünün emrettiği kadar hata yapmayı önleyemedik fakat günah işlemekten kendimizi uzak tuttuk. Güveni kalmadan, mutsuz, mutsuzluk saçan ve korku içinde sarılacak yer ararken gereksizce insanları hedef alan kitleden uzak tuttuk kendimizi.
Aile bağlarının ne kadar önemli olduğunu kanıtladık. Bu dönemde akrabalardan barışanlar oldu. Aile kuranlar, beraberliklere kucak açanlar, hayatı paylaşanlar oldu. Evlatlarımız hayatın içinde, biz ise daha çok korunuyoruz, onlar için daha fazla endişeleniyoruz. Biz nasibimizi yaşayacağız, ya onlar? Onların hayatı ne olacak?
Evlilikler, evcilik oynayanlar, aynada kendilerini gördüler. İlişkilerini düzene sokanlar, evini yuvaya dönüştürenler, hayatına yön verenler oldu. İki çift güzel sözün, sofra muhabbetinin birlikte gülmenin, birlikte çözüm aramanın, fikir teatisinin, sevgi ile olunca birbirine sarılmanın ömrü uzattığını görebildiler.
İnsanlar kendi kendilerine yetmeyi öğrendi. Yaşamak için üretken olmayı bilenler, yeteneklerine, hobilerine sarıldılar. Kendilerine bir uğraş kazandıran ailelerine müteşekkir oldular. Yaşamak için gerekeni fazlalıklardan ayırdılar, israfı önlediler. “ Az olsun, sağlığıma ve hayatımı idame etmeme yeterli olsun, beni muhtaç etmesin “ sözü adeta slogan halin geldi.
İnsanlardan biraz olsun uzakta yaşarken bilinen ve açıklanması tamamlanmamış karakterlerin dokusu aşikâr oldu. Sevilenler, sevilemeyenler, gerekenler, gerekmeyenler, ruhu okşayanlar, çivi çakanlar, iyi ki varsın dediğimiz, ne oldu, ne yaşadı da böyle oldu dediklerimiz olmadı mı? Bu zor dönemde yüreğimizde yer verdiğimiz yoldaşlarımızdan bizi yalnız bırakmayanlara daha fazla yakınlığımız olmuyor mu?
Akıllıyı akılsızdan ayırdık. Covid ile yarışanlar, insan sağlığına zarar verenler, uyumsuzlar, maskeyi reddedenler, itirazı marifet sayanlar, bizleri de artık ölümle savaşmaya zorlamasınlar. Bizi sevdiklerimizden, sevdiklerimizi de bizden ayırmasınlar. Hayat şöyle böyle devam ediyor, yarınlar henüz silinmedi.
Yitirdiğimiz canlara rağmen, kötünün. bize öğrettiklerinden aldığımız öğütlerle yaşayabilmemiz için biraz daha sabretmeliyiz.
Yaşamak ve yaşatmak ümidi ile...
