sonbahar...
doğma-büyüme ve de hâlâ buralara yapışıp kalmış bir adalı olarak bana neler ifade etmiyor ki... bir kere hüzün... hareketli, cıvıl cıvıl, şen şakrak, çocuk seslerinin fayton çanlarına karıştığı, parfüm, losyon, kebap, ızgara, idrar, iyot kokularının baş dondurduğu, rengarenk, açık, kapalı, dar, bol giysilerin hangisine bakacağımı şaşırdığım, sıcak, nemli gecelerinde terle ayağa fırladığım bir mevsimden sanki başka bir dünyaya atılmışım gibi. nerede o şen şakrak kahkahalar, kimi zaman kızdığım çocuk ciyaklamaları...
sessizlik, dinginlik...
sonbaharda ortaya çıkan kocaman kırmızımsı arılar, göçmen şamatacı deniz kuşları, karınları doyurmak için ayaklarınıza sürtünerek adeta yalvaran yaşam ortaklarımız, kocayemişler, balıkçı tekneleri, ağaçlar altında atları çözülmüş yalnızlığa mahkum faytonlar, karga sesleri ve kızıllık... ağaçlarda, bahçelerde ton ton kızıllık... gökyüzünde kızıllık...
kınalı arkasında batan güneş artık burgaz arkasında batıyor. hava birden kararıyor, rüzgâr, aniden bastıran yağmur, yol kenarından akan sularda birbiri ile yarışan çınar, akasya yaprakları… ada ve adada sonbahar... kendi dünyanda kendinle zenginleştiğin yalnızlık.
turgut kuli-heybeliada
