Sonbahar değişkendir tıpkı biz insanlar gibi.
Gün olur ısıtır içimizi, hem soluk güneşiyle, hem olağanüstü renkleriyle.
Gün gelir fırtına olup eser, güçlü soluğuyla çatıları evlerinden, ağaçları köklerinden, taşları yerlerinden söküp atar.
İnsanoğlu da gelgitlerle doludur.
Hele sonbaharı yüreğinde yaşıyorsa.
Düşen yaprakların ayakları altına serdiği o güzelim halıyı ezip geçerken, geriye kaç yılı kaldığının hesabındadır aklı.
Kim bilir belki de bir türlü iyileşmeyen çocukluk yaralarıyla sabırsız ve öfkeli bir ergen gibi geçirmiştir ömrünü.
Sığamamıştır odalara, kalıplara, taşmaya meyillidir.
Hazan vakti yol ayrımında bulur kendini.
Yeni keşiflerin yeni heyecanların hayaliyle atılır geleceğe.
Kimiyse kendisiyle barışıktır, olgunlukla kabullenir sonbaharı.
Yaşamın ilkbaharında, çocukluğunda saklıdır iç huzurunun gizleri.
Vicdanını yastığa koyduğunda uykusuz kalmamaktır isteği.
Sonbaharın sonrası karakıştır, dilerse çamura balçığa bular, dilerse bembeyaz bir sayfa açar.
Hepimiz için en iyi dilekler, hepimize mutlu kışlar!
