Sosi Cındoyan

Kınalıada’da bir devre tanıklık yapmak üzere çalışıyorum bugünlerde. Güzel anıları tekrar yüreğimde yaşamak beni mutlu ediyor.

Herkesin elektrikli araç dediği İETT’nin Prens Adaları’ndaki yolcu taşıma araçlarına ben Cici-Bici derim. Her şeyleri ile hoşuma gidiyorlar. Zaman zaman Kınalıada’da günlük yürüyüşümü kısıtlayıp araca biniyor, biraz da eğleniyorum. Evimi bulana kadar hoş vakit geçiriyorum. O kısacık sürede inanın tek sahnelik komedi izliyorum.

Bir kedinin hayata tutunmasının öyküsü bu. Böyle de okuyabilirsiniz. Kim bilir başına daha neler gelecek?

Müzik, içimin derinliklerine inmişken, kederimi, hüznümü, sevgimi, aşkımı, yüreğimin bir köşesinden çağlayanlar gibi hayatıma akacak neşemi, sevincimi şarkılara dökeyim. Bugün ben şarkı söyleyeyim.

Mutlu eden, mutluluğu hissettirebilen kişi, güzelliklerin en âlâsını yaşayıp yaşatırken “Hayat ne güzel” dedirtebilen, gerçek güzelliği bulabilen mutlu insandır.

Yüreğim yine ada dostluklarına kabardı. Yüreğimin en derinine sakladığım, birlikte kulaç attığım, çocukluğunu, aşklarını, acısını, mutluluğunu bildiğim, karşılıklı oturup bir demli çay yudumlamayı arzu ettiğim, o güzel insanları özledim yine.

Her kötülükten sonra iyilik doğar derdi annem. Şu Covid-19 canisi virüsten ne iyilik doğar ki diyebiliriz: ömür aldı, ömür çürüttü, hayatımı ıskaladı, ekonomi çöktü, ümitsizliğe kapıldık. Yaşadığımız zor ve kötü günlere rağmen biraz da iyimse düşündüğümüzde, pandemi günlerinin bize hayatı yaşanır hale getirmemiz için gerekli olan şeyleri hatırlattığını görüyoruz.

Ağlamakla başlayan hayat, gülmelerle, oynamalarla, beyne aktarılan kayıtlarla, aşklarla, sevgilerle, sevilmelerle renklenir. Duygular, hüzünler, hüsranlar, ayrılıklar, acılar, küskünlükler, başarılar, mutluluklarla beslenir. Ben bunlara çokça şaşkınlıklar kattım.

Yaşarken kalbe dokunan hiçbir şeyi, mümkün değil, unutamayız. Bugün, son aylarda sıkça nükseden bir zihin yorgunluğu ile uyandım.

Aziz Spridon’un şifa dağıttığına inananlar, dil, din gözetmeksizin yaz mevsiminde her Perşembe ayine katılmaya veya sağlık dilemek için adak adamaya giderler. Kış mevsiminde ise sadece 12’ci ayın 12’sinde Manastır kapılarını umut bağlayanlara açık tutar.