Sevgili arkadaşımız Zeynep Zihli’yi 20 Nisan Perşembe günü kaybettik.
Sevdikleri, yakınları, arkadaşları O’nu Büyükada’nın Tepeköy’deki o güzel mezarlığa, bir çam ağacının altına defnettiler. Sonra da Maden-Kumsal’da evinde buluştular.
Üzüntümüz büyük. Söylenecek her şey kifayetsiz. Hele kendi veda mektubunu buraya bıraktıktan sonra.
Veda
Bu mektubu sizlere veda için yazıyorum, eğer okuyorsanız benim başka bir boyuta geçmiş olmam lazım.
Hastaneye yatana kadar kimse beni böyle bir şeye ikna edemezdi. Mademki buna ikna ettin bu zor işi de sen yapacaksın Fatoş’cuğum. Evet içimi döküyorum sizlere..
Bu hastalık belki benden çok şey aldı ama çok şey de verdi bana. Nasıl yaşamam gerektiğini hastalığımdan sonra fark ettim. Dans ettim, gezdim, siz arkadaşlarımla daha çok vakit geçirmeye çalıştım. Yeni dostlar edindim, dostlarımı kaynaştırmaya çalıştım, sevgime sevgi kattım.
Doğayı daha çok kokladım, renkleri daha parlak gördüm, daha çok kahkaha attım, dans ettim, güldüm eğlendim. Kendim için ve başkaları için daha iyi bir insan olmaya gayret ettim.
Siz arkadaşlarım bana her biriniz bambaşka güzel duygular verdiniz, güzel şeyler öğrettiniz, hepiniz hayatımı renklendirdiniz, her biriniz kıymetlimsiniz.
Sizlerden son bir şey istiyorum. Bundan sonraki hayatlarınızda doya doya gülün, eğlenin, sevin. Duygularınızın açığa çıkmasının zayıflık olduğunu düşünmeyin. Doya doya hazmederek yaşayın. Kendinizi tutmayın sevginizi söylemek için.
Ve sakın benim için gözyaşı dökmeyin, biliyorum salgın yüzünden bir araya gelemiyorsunuz. Ama yokluğumun ardından hepiniz yüzlerinizde bir gülücükle benim için kadeh kaldırın sevgiye, dostluğa, iyiliğe.
Bilin ki beni güzel anılarımızda yaşattığınız sürece aranızda olmaya devam edeceğim.
İlk fırsatta büyük bir parti düzenleyip eğlenin beni anmak için ki, sizleri hala bir araya getirebildiğim için sevineyim. Benim aracılığımla tanıdığınız dostlarınızı kaybetmeyin, hepiniz benim değerlilerimsiniz.
Beni sevdiğinizi biliyorum ve benim en büyük tesellim budur.
Tırtılın ölüm dediğine ben de kelebek diyorum ve kelebeğe dönüşüyorum yavaşça. Bana kelebeklerle mesaj göndermeyi unutmayın. Belki yüzünüze fazla söyleyemedim ama biliyorsunuz:
Sizi seviyorum...
Arkadaşlarına bıraktığı bu mektubu dergimizde yayınlanması için ileten sevgili Yalım Eralp’e teşekkür ediyoruz.
